Projekt kwestionariusza Kultury Kryminału to seria bardzo nietypowych wywiadów, dzięki którym będziecie mogli poznać twórców i twórczynie ze świata literackiej zbrodni. Pojawią się absolutni klasycy, ale też obiecujący debiutanci. Autorzy specjalizujący się w grozie, thrillerach psychologicznych. Uznani mistrzowie, scenarzyści, reżyserzy, producenci – nie tylko zresztą z rodzimego podwórka! Czas poznać sekrety kryminału Wojciecha Wójcika.
Wojciech Wójcik – urodził się w 1981 roku w Warszawie. Po ukończeniu studiów na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego przez pewien czas zajmował się dziennikarstwem sportowym. Od kilku lat pracuje jako urzędnik w administracji rządowej. Interesuje się sportem – głównie piłką nożną i baseballem – oraz turystyką górską i żeglarstwem. W wolnych chwilach podróżuje rowerem po Podlasiu.
Autor książek „Nikomu nie ufaj” (2016), „Garść popiołu” (2016), „Jezioro pełne łez” (2017), „Młoda krew” (2018), Miałeś tam nie wracać” (2019), „Himalaistka” (2020) i „Dziedzictwo von Schindlerów” (2020).
Co zadecydowało, że zacząłeś tworzyć literaturę?
Zaczęło się od tego, że pokochałem czytanie. Dość wcześnie, bo w drugiej klasie podstawówki. Czytałem wtedy naprawdę dużo. Spędzałem nad książkami każdą wolną chwilę. Wernic, May, Niziurski, Szklarski, Nienacki, Bahdaj… Gdy przeczytałem już wszystko, co było w mojej młodzieżowej biblioteczce, zacząłem od nowa. Potem kolejny raz, i kolejny. Pisanie pierwszych dłuższych tekstów było dla mnie naturalnym krokiem, wynikającym z miłości do książek. Zacząłem w wieku dwudziestu kilku lat. Najpierw były historie z Dzikiego Zachodu, potem flirt z powieścią historyczną, a od blisko dziesięciu lat największą frajdę sprawia mi tworzenie książek z pogranicza sensacji i kryminału.
Pisanie jest dla Ciebie przede wszystkim…
Miłym sposobem spędzania wolnego czasu. Niektórzy znajdują przyjemność w kolekcjonowaniu znaczków, inni lubią łowić ryby, jeszcze inni gustują w małych i wielkich podróżach… Ja realizuję się poprzez pisanie. Fajnie mieć jakieś hobby.
Gdybyś nie był pisarzem, to czym by się Pan zajmował?
Rozważałem w życiu kilka ścieżek kariery, ale z największym sentymentem wracam do chwil, w których zamarzyła mi się działalność w Tatrzańskim Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym. To był impuls, efekt fascynacji górami. Była połowa lipca, na stacji w Zakopanem stał pociąg, a ja zastanawiałem się, czy w niego wsiąść, czy zostać. Ostatecznie wsiadłem i dojechałem tu, gdzie jestem. Czasem zastanawiam się, jakim byłbym teraz człowiekiem, gdybym wówczas uległ impulsowi i został pod Tatrami.
Postać z kryminałów (złoczyńca, femme fatale, a może detektyw?), której losy najbardziej Cię zaciekawiły…
A może być bohater powieści szpiegowskiej? Jeśli tak, to zdecydowanie Bernard Samson z cyklu Lena Deightona. W swojej karierze czytelniczej nie spotkałem lepiej wykreowanej postaci. To nie żaden James Bond, tylko człowiek z krwi i kości, ze słabościami i trudnym charakterem…, ale jakże fascynujący!
Muzyk (zespół/wokalista/wokalista), który mógłby napisać ścieżkę dźwiękową do filmu na podstawie Twojej książki, to…
Ostatnio wróciłem do przebojów Sylwii Grzeszczak. Myślę, że byłaby idealna, a gdyby udało się namówić do współpracy jeszcze Libera… Sukces gwarantowany.
Gdyby mógł porozmawiać z jedną dowolną osobą (żyjącą, zmarłą lub fikcyjną), to z kim i czego chciałbyś się dowiedzieć?
Stawiam na Siemiomysła, czyli ojca Mieszka I. Chciałbym go zapytać o początki dynastii Piastów, bo wokół pochodzenia tego rodu i początków naszej państwowości narosło mnóstwo hipotez, z których żadna – przynajmniej na tę chwilę – nie może zostać dostatecznie uprawdopodobniona. Po zestawieniu historii naszych ziem z historią państw sąsiednich można dojść do wniosku, że nad terenami obecnej Polski unosił się całun mgły, z którego wyłoniło się nieźle zorganizowane państwo. Czesi, Węgrzy, Niemcy, a nawet Rusini… Historia wszystkich tych narodów sięga zdecydowanie głębiej, a co do Polan… historycy nie są nawet pewni, czy istnieli.
Autor/autorka, którego twórczość cenisz najbardziej…
Trudno wymienić tylko jednego/jedną, ale jeślibym musiał, to chyba postawię na Carlosa Ruiza Zafona. Jego tetralogia barcelońska jest absolutnym majstersztykiem – od Cienia wiatru aż po Labirynt duchów. Ze współczesnych pisarzy z rodzimego podwórka najbardziej cenię i podziwiam Macieja Siembiedę.
Klasyka (kryminał/thriller/sensacja), do której uwielbiasz wracać…
Gdy miałem dwadzieścia lat, zaczytywałem się w thrillerach Roberta Ludluma. Myślałem, że powrót po latach do jego twórczości będzie fascynującym przeżyciem, ale… nie był. Historia opisana w Strażnikach Apokalipsy jest tak nieprawdopodobna, że czytając ją, nie dygotałem z emocji, tylko się uśmiechałem – czasami z zażenowaniem. Z kolei fabuła Dziedzictwa Scarlattich wydała mi się tak płaska, jak Żuławy Wiślane… Z drugiej strony, Ludlum wciąż ma wielu fanów. To, że komuś dany tekst się nie podoba, nie oznacza, że inni nie uznają go za fascynujący. I to jest piękne. Gdyby wszyscy mieli taki sam gust, świat byłby nudny.
Ostatnia historia (film/książka/komiks/serial), która wywarła na Tobie szczególne wrażenie, to…
Niedawno przeczytałem Orzeł wylądował Jacka Higginsa. Byłem trochę rozczarowany finałem, natomiast już zawsze będę pamiętał pierwszą scenę, podczas której narrator tej historii (sam autor) wchodzi na cmentarz i rozmawia z mężczyzną kopiącym grób. Ta niby zwyczajna scena ma taki klimat, że książka – przynajmniej przez pewien czas – jest nieodkładalna.
Nad czym obecnie pracujesz?
Oczywiście nad kryminałem. Moja nowa książka nosi roboczy tytuł Bilet dla zabójcy. Projekt notki okładkowej, którą przygotowałem dla Wydawcy, zaczyna się mniej więcej tak:
W podziemiach Dworca Centralnego policjanci znajdują zwłoki mężczyzny z rozbitą czaszką. To już czwarta ofiara zabójcy ochrzczonego przez media mianem Trepanatora. Zamordowanych łączy tylko jedno. Wszyscy regularnie podróżowali tym samym pociągiem relacji Działdowo-Warszawa.
Z tego, co mi wiadomo, książka ukaże się jeszcze w tym roku.
